Ο Σεπτέμβρης για εμάς τους ακαδημαϊκούς είναι κάτι σαν τον Ιανουάριο. Λέμε καλή χρονιά και εννοούμε τις αρχές Σεπτεμβρίου γιατί εμείς τότε μηδενίζουμε το κοντέρ. Έτσι όπως έχει φτιαχτεί όμως η ζωή μας, με το σύστημα στο οποίο λειτουργούμε, ο Σεπτέμβριος αποτελεί μια νέα αρχή για πολλούς, ειδικά σε σχέση με το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Καινούρια σχολεία, νέες τάξεις, νέοι καθηγητές που ξεκινούν την πορεία τους, νέοι φοιτητές που μπαίνουν για πρώτη φορά στο πανεπιστήμιο.
Στις αρχές της Γ’ Λυκείου είχαμε πάει εγώ και η κολλητή μου συνοδεία ενός πολύ πολύ αγαπημένου μου και σημαντικού προσώπου στην Νομική να δούμε πώς είναι ένα πανεπιστήμιο από μέσα. Συμπεριφερόμασταν λες και είμαστε στο καλύτερο μουσείο του κόσμου, κοιτούσαμε δεξιά και αριστερά σαν χάνοι με ανοιχτό το στόμα και προσπαθούσαμε να απορροφήσουμε όσα βλέπουμε ώστε να τα θυμόμαστε μέχρι τον επόμενο Σεπτέμβρη που θα μπαίναμε με το καλό στις σχολές μας. Τότε, ο «ξεναγός» μας μας είπε ότι ο μύθος που χτίζουμε θα πέσει με το που μπούμε στη σχολή και ξεκινήσουν τα προβλήματα, όπως και έγινε. Δεν είχε όμως στο τέλος και τόση σημασία. Γιατί με το που περάσαμε για τα καλά αυτές τις πόρτες περάσαμε και σε μια άλλη φάση της ζωής μας, η οποία δυστυχώς δεν ξαναγυρνάει.
Σίγουρα δεν είναι όλες οι φοιτητικές ζωές εύκολες. Υπάρχουν προβλήματα, ειδικά στην σημερινή εποχή με όλα τα οικονομικά και κοινωνικά θέματα, υπάρχουν εμπόδια, υπάρχουν όνειρα που δεν γίνονται ποτέ πραγματικότητα. Αλλά και μόνο το ότι περνάς σε ένα πανεπιστήμιο, είτε αυτό είναι στην Αθήνα είτε σε κάποια μακρινή πόλη της επαρχίας, σου ανοίγει άλλους ορίζοντες και σου δίνει την ευκαιρία να αλλάξεις τη ζωή σου.
Πλέον παύεις να είσαι το παιδί που πάει στο σχολείο και εξαρτάται για τα πάντα από τους γονείς του. Πλέον κάποια πράγματα πρέπει να τα κάνεις μόνος σου, να αντιμετωπίσεις διάφορα τέρατα της καθημερινότητας, και όχι μόνο, διατηρώντας ταυτόχρονα τη διπλωματία σου, την υπομονή σου και την ευγένειά σου. Γνωρίζεις νέο κόσμο, νέα μέρη, νέα πράγματα, κάνεις νέα όνειρα που μέχρι πριν δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν και μπορείς να τα σκεφτείς. Γνωρίζεις νέους φίλους, ερωτεύεσαι, απογοητεύεσαι, γλεντάς, περνάς καλά, πράγματα που δεν μπορούσες να κάνεις όταν ήσουν στο σχολείο. Μετά από λίγο διαπιστώνεις ότι μπορείς να κάνεις άπειρα πράγματα με λίγα ευρώ στην τσέπη αν έχεις καλή παρέα και όρεξη. Και κυρίως διαπιστώνεις ότι γενικά δεν χρειάζεσαι πολλά πράγματα αν κάνεις αυτό που σου αρέσει.
Σίγουρα θα υπάρχουν κατραπακιές από τις οποίες όταν είσαι μικρότερος οι μεγαλύτεροι προσπαθούν να σε προφυλάξουν. Θα υπάρξουν αποτυχίες. Θα υπάρξουν απώλειες, θα υπάρχουν ατυχίες. Αλλά και αυτές είναι μέρος του παιχνιδιού ώστε να μάθεις να τις χειρίζεσαι, να κρατάς ό,τι μπορούν να σε μάθουν και να προχωράς παρακάτω.
Κοινώς, το πανεπιστήμιο είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να μάθεις τον εαυτό σου και ίσως η τελευταία που θα έχεις για να τον διαμορφώσεις όπως εσύ θες. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να την αφήσεις να φύγει γιατί μετά θα το μετανιώσεις.
Δεν υπάρχουν συμβουλές για μια καλή φοιτητική ζωή, ο κάθε ένας τη ζει διαφορετικά και δεν μπορεί να μπει καλούπι. Για άλλους είναι τα άπειρα ξενύχτια και τα ποτά και οι έξοδοι και για άλλους είναι οι ατελείωτες ώρες στη βιβλιοθήκη και η προοπτική ενός καλού βαθμού στην ομαδική εργασία που κάνοντάς την πέρασαν καλά και θα έχουν να το θυμούνται.
Απλά θα πω να έχετε τα μάτια σας και τα αυτιά σας ανοιχτά. Ρουφήξτε τις εμπειρίες που πέφτουν στο δρόμο σας αλλά προστατέψτε και τον εαυτό σας. Υπάρχουν οι «σωστές» ώρες και στιγμές για να είστε «οργισμένα νιάτα»!
Καλή σας αρχή!
Πηγή: www.neolaia.gr
